Het echte leven

Waarschijnlijk las je de titel van deze blog als iets positiefs. Dat we pas echt leven nu we aan het reizen zijn! Maar ik (Kirsten) wilde ook even wat schrijven over wat er achter de schermen speelt, los van alle mooie foto's die we posten.

Tijdens onze driemaandelijkse reis zijn we elke week tot twee weken op een nieuwe plek. Hoewel we van alles zien wat mooi is, is dit voor mij toch een grotere uitdaging dan ik van tevoren gehoopt had. We komen hier toeristen tegen die op elke plek maar 3 dagen blijven en alleen de hoogtepunten bekijken, maar misschien had dat het voor mij makkelijker gemaakt. Want wij proberen onze reis te combineren met werken op afstand.

Op elke plek waar we komen is het in de eerste plaats zo snel mogelijk praktisch kijken hoe we daar alles zo kunnen inrichten dat we kunnen werken. Waar vinden we een goede internetconnectie, waar kunnen we rustig zitten, is er een bureau van de goede hoogte, waar je benen ook nog onder passen? Dat soort zaken. En we proberen onze koffers helemaal uit te pakken, om makkelijk bij al onze spullen te kunnen. De onzekerheid of we op een plek goed kunnen werken, geeft me toch meer stress dan ik wil.

Als we eenmaal gesetteld zijn en er achter zijn of we goed kunnen werken (of niet, omdat goed internet echt een probleem is, zoals waar we nu zitten), begint mijn innerlijke conflict. Want ik wil graag drie dingen tegelijkertijd:
- Ik heb FOMO voor alles wat er te doen is (voor mensen die deze term niet kennen: Fear Of Missing Out, wat als ik de hoogtepunten uit de regio niet bezocht heb? Dat zou toch zonde zijn?)
- Ik wil mijn werk goed doen
- Ik had me voorgenomen om in een soort zen-modus te komen, weg van alle stress en met veel rust en 'innerlijke vrede'
Nu ik het zo opschrijf, zie ik dat die drie toch wat moeilijk samengaan. Dus tot nu toe valt vooral de zen-modus vaak af en is het een strijd tussen FOMO en werk. De rest van de tijd lig ik moe op bed om bij te komen.

Goed. Dit alles klinkt natuurlijk als een luxe probleem. En iedereen die nu in het koude, natte, donkere Nederland zit, zou graag met me ruilen. Behalve dat mijn sociale angst, waar ik in Nederland bijna helemaal vanaf ben, de afgelopen maand veel naar boven kwam.

We zaten eerst in Thailand. Een land waar mensen heel zachtaardig zijn en altijd vriendelijk. Wanneer je knikt en een wai (met de handen tegen elkaar) maakt, laten ze je met rust als je langs hun koopwaar loopt of ergens rondkijkt. Toen ik hier zeven jaar geleden voor het eerst kwam, voelde ik me erg onzeker over het feit dat ze geen nee zeggen als ze iets niet kunnen aanbieden of je verder helpen. Zoals dat we toen een keer vroegen of we ook op het bovenste terras ons eten op konden eten. Ja, werd gezegd, maar toen we daar zaten kwam er een half uur lang niemand onze bestelling opnemen. Toen we weer naar beneden gingen en vroegen of ze liever hadden dat we beneden aten (als ze geen nee zeggen, kun je dus iets vragen waar ze dan vervolgens ja op kunnen zeggen) bevestigden ze dit. Gelukkig kon ik hier dit keer vrij snel aan wennen.

Maar toen kwamen we in Maleisië. Een totaal andere cultuur. Het grootste verschil is dat we van het boeddhistische Thailand naar het deels moslim Maleisië gingen. Hier had ik me niet op voorbereid. Toen we aankwamen en ik alle vrouwen met hoofddoeken zag, werd ik een aantal weken heel bang dat alles wat ik als vrouw deed verkeerd zou zijn in hun ogen. En had ik het gevoel dat ik constant mensen zou beledigen. Deze cultuur is veel uitgesprokener dan de Thaise en mensen spreken je dus ook veel sneller aan. Ik trok me steeds verder terug, tot ik een aantal dagen niet meer buiten wilde komen. Een typisch geval van culture shock, denk ik. Maar niet leuk om mee te maken. Inmiddels zie ik dat deze cultuur een smeltkroes is van moslim Malay, Malay die geen moslim zijn, Indiërs en Chinezen. En zie ik dat iedereen heel tolerant is naar elkaar. De andere bevolkingsgroepen dragen geen hoofddoek en hebben andere gebruiken en niemand kijkt daar van op.

Na een maand van redelijk wat innerlijke conflicten en stress, kom ik nu meer in de rust. Alhoewel we wel besloten hebben dat we niet nog een derde land gaan bezoeken, zoals we eerst wel van plan waren. Na Maleisië, gaan we weer terug naar Thailand.