Met de nachttrein naar Maleisië

Precies een week geleden kwamen we aan in de Cameron Highlands in Maleisië. Aan de ene kant troffen we een geweldig mooi hoger gelegen gebied met tropische jungle, koelere temperaturen, theeplantages en aardbei boerderijen. Aan de andere kant waren er dalen vol met betonblokken aan hotels, waar eerst jungle was.

We wilden kijken of we hier met de trein naartoe konden gaan, in plaats van met het vliegtuig. Vorige week donderdagmiddag om 15 uur lokale tijd vertrokken we daarom met een taxi naar het treinstation en om 16 uur stapten we in Bangkok in de nachttrein. Toen we een paar weken eerder de nachttrein naar Nong Khai hadden genomen, was dat een redelijk nieuwe trein en hadden we een eersteklas coupé voor onszelf. Nu wilden we de tweede klas eens uitproberen. Zodra we de trein instapten, zagen we dat dit een oude trein was. Joachim vond de trein er verdacht hetzelfde uitzien als de nachttreinen die hij als kind van Bangkok naar Maleisië genomen had. We zaten allebei aan de andere kant van het gangpad met iemand tegenover ons.

Ik (Kirsten) hoopte dat we, voor het donker zou worden om 19 uur, nog iets van de zee zouden kunnen zien. Bij Hua Hin zou de trein bijvoorbeeld vlak langs de kust gaan. Toen we Bangkok uit waren, kwamen we door dorpjes en langs rijstvelden. Dit soort gebieden had ik nog niet echt gezien op onze reis. Er werd flink aan het spoor gewerkt en nieuwe stations leken overal te herrijzen. Wel ging de trein een stuk langzamer dan ik me had voorgesteld. Bij de dorpjes kreeg ik een idee waarom: hier stonden bij overgangen mensen met een soort verrijdbare afzetting die steeds als er een trein aankwam de afzetting de weg op reden om het verkeer tegen te houden. Want er waren bijna nergens slagbomen. Ik genoot van alle rijstvelden waar we langs kwamen en zag de mooiste vogels voorbij flitsen. Graag had ik die van dichterbij gezien.

Het was inmiddels al donker voor we bij de kust waren, dus gingen we maar proberen te slapen. Deze nachttrein reed een stuk schokkeriger en er liepen af en toe mensen langs ons bed om naar het toilet te gaan. Het was wel bijna helemaal stil, op de kranen bij de wasbakken na. Ik sliep redelijk en Joachim niet zo goed. In de ochtend raakte ik aan de praat met de vrouw die tegenover me zat. Een leuke, spontane Thaise dame die vertelde dat ze naar haar zus ging, die in Kuala Lumpur woonde. Ze vroeg zich af waarom ze niet het vliegtuig had geboekt, want nu was ze voor hetzelfde geld 24 uur onderweg, terwijl het vliegtuig er 2 uur over deed. Gewoonte waarschijnlijk.

In de ochtend, rond 8 uur, kwamen we aan bij de grens van Maleisië. Daar stopte de nachttrein en moesten we eerst door de Thaise en daarna door de Maleisische douane. We hadden een daarop aansluitende trein van 9.30u geboekt en waren bang dat we het niet gingen halen. Om 9 uur waren we er eindelijk door. Gehaald! In ieder geval, dat dachten we. Maar toen we aan de Maleisische kant van het station aankwamen stond er op een groot bord dat het 10 uur was. Hoezo? Wij navragen bij een ticketcontroleur: de trein die we hadden geboekt was al weg. En de volgende trein vertrok pas over 3 en een half uur. Er zit een uur tijdsverschil tussen Thailand en Maleisië.

Nadat we over de teleurstelling heen waren en een ticket voor de trein van 13.40 uur geboekt hadden, gingen we naar de stationsrestauratie om wat ontbijt te eten (gefrituurde eieren op aanraden van Joachims broer). Daar kwamen we de gezellige Thaise dame weer tegen, waar we nog een uurtje mee gekletst hebben. Na nog een uurtje op onze laptop en tussendoor een simkaart regelen, kwam de vervolgreis alweer dichterbij. Om 13.30 uur stapten we op de trein en even later vertrokken we. Een mooie, nieuwe trein, met stoelen die je zelfs een beetje kon verstellen en een stopcontact onder elke stoel. Luxe!

De treinreis naar Ipoh duurde 3 uur. Joachim zat in een zitje met een Brits gezin wat hier op vakantie was. Ze gingen ook naar de Cameron Highlands. We zaten te dubben of we een auto zouden huren vanuit Ipoh, voor de volle 18 dagen dat we in de Cameron Highlands zouden zijn. Dan zouden de kosten wel flink oplopen en er zat geen verhuurbedrijf dichtbij het station. Dus eerst maar in de Cameron Highlands proberen te komen. Met de bus of met een taxi? De bus zou wel lastig worden. Waarschijnlijk gaan er niet zo veel en stoppen ze op heel veel plekken. Dan maar op zoek naar een taxi.

Het Britse gezin kwam met het idee dat we anders wel een taxi konden delen. We dachten dat dat niet mogelijk zou zijn, omdat we 3 koffers mee hadden en twee rugzakken, omdat we 1,5 maand onderweg zouden zijn. We hadden dus vriendelijk bedankt. Het kwam ook wel goed uit, want we waren inmiddels erg moe van de reis (toen we in Ipoh aankwamen was het 14.40 uur) en toe aan eten. Maar toen we op het station onze plannen aan het opmaken waren, kwam één van hen terug de hal inrennen en gaf aan dat de taxi vrij groot was, met genoeg kofferruimte. Dan toch maar meteen door!

De taxirit kostte een aantal uren. Over slingerende wegen door de Maleische bergen. Om 19.30 uur op vrijdagavond kwamen we eindelijk aan op de plek van bestemming, na 28,5 uur reizen, weinig slaap en veel wachten. Het was een heel avontuur geweest en we weten niet of we het nog een keer op deze manier zouden doen.